ölmek!

Eve dönüşte deniz kıyısından geleyim dedim çoğu zaman olduğu gibi. Küçük bir şehirde yaşamanın en büyük avantajı bu; her durumda deniz kıyısından eve dönebilirsiniz... Sela sesi duydum. Oturdum en yakınımdaki banka, dinledim... Bir başka yerden gelen sela sesiyle karışıyordu ve ben ikisinin arasında oturuyordum. Ne kadar da acıklıydı hocanın sesi. Kim ölmüştü kimbilir. Kimdi bu selası verilen diğer aleme göç eden insan?

Ölümü düşündüm yine. Nasıl bir yerdi gidilecek olan? Dönen yoktu ki haber versin. "Bir an önce ölmek istiyorum, sevdiklerime kavuşmak için" diyen arkadaşım geldi aklıma. Ölmek! "Her nefis ölümü tadacaktır!" Edirne'de gördüğüm mezar taşları galerisini hatırladım sonra. Amma şatafatlı taşlardı. Öldükten sonra başucumdaki mezar taşının nasıl olduğu, üstünde ne yazdığının ne önemi vardı ki? Dua okuyanın yoksa ardından ... Hayırla anan yoksa ... İstersen dünyayı elinde bulundur, neye yarar ki? Dedem geldi aklıma sonra. Mezar taşı istemeyen dedem. Bir köy mezarlığında, başucunda bir taş parçası, ardında bıraktıklarından dua bekleyen dedem...

İçim ürperdi birden. Geçen geminin kıyıya gönderdiği kocaman dalgaya baktım. Yuvarlana yuvarlana geliyordu sanki. Ufak kayıklar sallandı dalgayla karşılaştıkça. Martılar bir doluydu denizin üzerinde. Yanlarında karabataklar. Neden güvercin yok görünürlerde? Kalkıp biraz yürüdüm. Aaaa işte 4 güvercin. Pıt pıt yerden bişeyler yiyorlar. Başımı kaldırıp karşılara baktım. Bir sürü bina yığılmış. Ne çirkin duruyor. İrili ufaklı bir sürü partman. Neden bu çirkinlik? Denizin suyu çekilmiş gibi. Neredeyse seviyesi bir metre kadar. Dibi nasılda net görünüyor. Berrak bir su. Bir kaç ne yaptığını bilmeyenin içip attığı teneke kutular yapışmış kalmış sanki. Yosunlar ... Üzerine basmaktan imtina ettiğim yosunlar...