18 Haz 2011

herşeye üzülme!

meğer hayat ne yorucuymuş, diye yazmıştım da bana minicik bir kalbin nasıl avuçlardan kaydığını anlatmışsın son mesajında. en çok seven, yanına almıştı minicik kalbi. anasına-babasına dayanılmaz gelen aslında ne kadar da normal, ne kadar da yaşamdan. doğum kadar ölüm de sıradan... çaresiz hastalığıyla mücadele eden kardeşe adamıştın da kendini elinden bir şey gelmemişti. çare kafdağının ardında deseler giderdin, dediğimi hatırlattı yıllar sonra...

herşeye üzülme... diye anlattım derken sen, ben seni okurken ağlıyordum... haklıydın...ne gereksiz, ne anlamsızdı herşeye üzülmek! ne olmuş sanki? ölüm yoktu ya sonucunda! ölüm!

başını yasladığın omuz, sarılıp ağladığın olsaydım ya yanıbaşında. bunca mesafe varken dostluğumu hissetmen zor oluyor mu?dualarımı duyabiliyor musun oradan? sabır diliyorum durmadan sana, ailene...dayanma gücü versin diye yalvarıyorum rabbime...